Fort Myers via Everglades naar Miami

Captain Jack's Airboat Tours, Everglades City

Smallest US Post Office

Crown Plaza Miami Airport

St. Pete's Beach via Siesta Key naar Fort Myers

Vandaag vertrekken we naar Fort Meyers Beach, een kleine 2 uur rijden. De planning was om via Mayakka River State Park te rijden, maar het is veel te warm om een hike te doen dus skippen we deze route en rijden we via Siesta Key. Wederom een prachtig breed wit zandstrand, maar wel erg druk op deze zondag. Jada en ik moeten eerst even naar het toilet. Als we weer richting de mannen lopen, komen we langs een tafel die vol ligt met folders en plattegronden van Siesta Key. Erachter zitten een paar die-hard amerikaanse omaatjes die hun geboorteplaats promoten. Ze zijn zo over enthousiast dat het moeilijk is er weg te komen. Ik neem het pak folders dus maar aan waarbij ze op het laatste moment me nog wel even weten te vertellen dat er op dit moment een bacterie in het water zit, maarrrr "No problem to enjoy the water my dear". Dat dacht ik dus niet! Het kost me geen moeite om Douglas te overtuigen dat we hier niet gaan zwemmen. Het is inmiddels lunchtijd en wanneer ik op mijn telefoon wil kijken waar we het beste naartoe kunnen besef ik mij dat ik hem op het toilet heb laten liggen, OMG! Mijn hartslag schiet omhoog en als een malle ren ik naar het toilet... Shoot! Weg! Nergens een telefoon te bekennen! Met de telefoon op vliegtuigmodus is ook 'find my iPhone' geen optie. Oooh ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Moedeloos en met de ziel onder mijn arm loop ik terug als ik wederom het tafeltje met de omaatjes passeer. "Is there something wrong my child?"... "Yes, I lost my iPhone",antwoord ik."Is it this one, with the 2 cuties on the screen?". Mijn hemel, hoe is het mogelijk?! Wat een geluk! Poeh...

5 minuutjes verderop komen we aan in het centrum van Siesta Key. Het lijkt hier wel de Caribbean, alleen maar laagbouw, veel pastelkleuren en een super relaxte sfeer. Ik denk dat Homemade Fudge hier een dingetje is, want om de haverklap zien we een groot uithangbord met 'Homemade Fudge Sold Here'. Jada zoekt zich een lekker smaakje uit. Voor de lunch vinden we een tafel bij de Baja Hub Grill waar ze werkelijk een verrukkelijke burger en een lekker stukje vis serveren. Goed keus.

Later op de middag komen we aan op onze volgende bestemming;La Quinta Inn & Suites Fort Meyers and Sanibel Gateway. Een hotel dat net weer geopend is nadat het door een orkaan volledig verwoest was. Gekozen voor de ideale ligging ten op zichte van Sanibel Island. Morgen willen we hier graag vroeg naar toe om schelpen te zoeken. De rest van de dag doen we dus niet veel; we liggen aan het zwembad, maken een rondje door het outlet center aan de overkant en halen wat te eten bij de gloednieuwe Publix en afhaalchinees om de hoek. Heerlijk relaxed.

22 juli

Om 7:00 zitten we aan het ontbijt. Ik moet eerlijk zeggen dat ook dat hier prima is, zelfs de wafels zijn lekker. Voor Amerikaanse begrippen is het gezellig aangekleed, uiteraard inclusief een mega TV met het CNN ochtendnieuws. Om 7:30 zitten we in de auto richting Sanibel Island. Je betaalt $6 om verder over de brug te mogen waardoor er maar weinig verkeer is. Op Sanibel is het, in tegentelling tot het verder gelegen Captiva Island, verboden om hoger te bouwen dan de palmbomen reiken. Samen met de enkelbaans wegen zijn dit perfecte ingrediënten voor een knus gevoel en heb je ook echt de beleving van het op een eiland zijn. We parkeren als 3e auto bij Bowmans Beach. Daar waar we 11 jaar geleden enkel met quarters een parkeerbonnetje konden halen, kies je nu met je creditcard een eindtijd die je vooraf betaalt. Als we de auto uitstappen worden we gelijk lekgeprikt door de muggen. Oooh wat hebben we hier een hekel aan, snel de OFF Woods spray! Via een boardwalk komen we aan op het strand, hier gelukkig geen mug te bekennen. Bizar hoeveel schelpen hier bij elkaar liggen. En nog zoveel intact. De kids beginnen gelijk hun zak te vullen, op zoek naar de mooiste exemplaren. Dit was de bedoeling; enthousiaste en verwonderde kinderen. Toch heeft het wel iets om zelf torenschelpen te vinden, helemaal als je nagenoeg de enige bent op het hele strand. We zoeken een plekje om te gaan zitten, zetten de Spotify Lounge Playlist aan en genieten van alles om ons heen. Praktisch niets dat als heel erg veel voelt. Just the four of us... samen met heuuuuul veel schelpen! Een stukje paradijs op aarde.

Rond 13:00 hebben we het wel gezien en rijden we terug naar het hotel, waar we ons met een GT aan het zwembad installeren en het slaaptekort van de afgelopen nacht inhalen. Aan het eind van de middag maken we ons klaar voor een avond in Fort Meyers Beach. Op het pleintje staat een artieste een showtje te geven, Jada en Jack vinden het prachtig. Wanneer het afgelopen is lopen we door naar het strand. We zijn precies op tijd voor de zonsondergang. En hij is prachtig! Net als het strand! Een perfecte afsluiting van een perfecte dag. Een moment waarop we nog maar eens beseffen hoe bevoorrecht we zijn!

Orlando naar St. Pete's Beach

Na het ontbijt verlaten we Orlando voor de westkust. Het plan was op via Clearwater naar St. Pete's Beach te rijden, maar het weekend is begonnen en dat betekent extra drukte op de stranden. In Clearwater zal dit zeker het geval zijn, dat was het destijds namelijk al op een doordeweekse dag. We rijden dus meteen door naar het Dolphin Beach Resort in St. Pete's Beach. Net zoals de rest van de hotels in Long key is het alsof de tijd even stil heeft gestaan. De kleuren zalm, groen en blauw voeren hier de boventoon, maar de ligging is helemaal perfect; direct aan het prachtige, rustige, brede, fijne witte zandstrand. Daarnaast schijnt Long Key hier 'the place to be' te zijn. Dat bewijst de hoofdprijs die we voor de komende twee nachten neertellen. Goed, gelukkig mogen we om 11:00 al inchecken. We hebben een kamer op de bovenste, derde verdieping. Niet te zuinig wat een schimmellucht ons tegemoet komt wanneer we de lift uitstappen. Ik had er al wat over gelezen in de reviews, maar tegelijkertijd scoorde het hotel een 8,7 op Booking.com, zo erg kon het dus niet zijn. Toen ik tijdens het boeken zag dat alle andere hotels die over een zwembad beschikken en direct aan het strand van Long Key liggen ruim boven de 250 euro per nacht kosten, durfde ik de gok wel te wagen. Dat het zo heftig was had ik niet verwacht. Gelukkig is de kamer schoon en fris, en voorzien van een klein keukentje, helemaal niets op aan te merken. Heel handig zit er aan de overkant van het hotel een Publix. We halen wat te eten en drinken voor de rest van de dag.

Vanuit het zwembad lopen we zo het strand op. De zee is helder, blauw en heerlijk qua temperatuur. Aan het zwembad is het behoorlijk druk, maar hier aan het strand is het om ons heen heerlijk rustig. Ik heb zo'n enorme hekel aan het hutje mutje op het strand liggen, met al die verschillende handdoeken her en der. Dit is perfect en ik snap nu waarom Long Key zo geliefd is. Het is een goede keus geweest om vanuit Orlando direct hier naartoe te rijden. Het wordt een heerlijke lange luie stranddag. Helaas is het in de avond te bewolkt om de fameuze zonsondergang te zien. Als de kids slapen kijken Douglas en ik, onder het genot van een paar GT's nog even een filmpje.

20 juli

Wat is het toch heerlijk wakker worden zo ... ontbijten met de voeten in het zand en een vers gezette kop koffie erbij. Ultiem zo met dat briesje in het gezicht. Terwijl de rest nog even rustig aan het wakker worden is besluit ik een stukje door de branding te lopen. Hoe dol ik ook op ze ben, in de ochtend helemaal alleen in alle rust, verzonken in gedachten even een me-time-momentje vind ik wel heel prettig hoor. Jack zou Jack niet zijn als hij toch niet even vraagt of ik zo wel weer terug kom en wel weet waar het hotel is.

Als ik terug ben pakken we de auto naar St. Pete's. Central Avenue om precies te zijn. Een superleuk en gezellig stadsgedeelte met heel veel barretjes en winkeltjes, uitkomend bij Tampa Bay. Ik geloof dat dit een homovriendelijke buurt is want overal hangen LGBT regenboogvlaggen. Er heerst in ieder geval een heel fijn sfeertje en je kunt de trolley nemen om het centrum van Central Avenue af te rijden, mocht je geen auto hebben. Dit zal 's avonds wel helemaal een topplek zijn om te dineren. Inmiddels stijgt de temperatuur alweer naar de 30 graden en rijden we terug naar het hotel. Onderweg halen we voor de kinderen nog even een surfshirt met factor 50+, want die zijn de hele dag het water niet uit te krijgen. Pikzwart zijn ze inmiddels al, dus moeilijk te zien waar ze misschien al rood worden.

Als je hier voor het eerst bent, of geen accommodatie aan het strand hebt is Pass a Grille een heel mooi gezellig stukje strand aan het zuidelijk einde van St. Pete's Beach en John's Pass Boardwalk in het noordelijk gelegen deel leuk voor de avond. Voor ons is St. Pete's Beach dit jaar ons rustmoment op de route dus vermaken we ons rest van de dag aan het zwembad, op het strand en in de Beach bar.

Orlando - Kelly Park - Disney Springs

16 juli

Het is 7:00 als we wakker worden in de jaren '90. Van de Vengaboys tot Puff Daddy & Faith Evans .. alles komt voorbij. Normaal gesproken brengt me dat direct terug naar heel veel mooie herinneringen, maar om 7:00 in de ochtend?? .. Echt?! De muziek komt vanaf het zwembad, waar uiteraard! nog niemand is. Als Douglas de receptie belt om te vragen of de muziek alsjeblieft wat zachter kan duurt het even, maar gaat de volumeknop dan toch omlaag. Bij ons is iedereen inmiddels klaarwakker. Op Tripadvisor had ik al gelezen dat het ontbijt hier erg druk is, en aangezien we nu toch al wakker zijn gaan we die kant maar vast op. Het is niet heel erg uitgebreid maar voor ons prima. Een wafelijzer in de vorm van Mickey Mouse maakt het voor de kids helemaal geweldig; ze zijn er niet bij weg te slaan.

Voordat we ons neerploffen bij het zwembad maken we eerst een rondje over het terrein. Marriot Village bestaat uit 3 hotels die ik van tevoren online natuurlijk 'onderzocht' heb om een keuze te maken welke ik zou boeken. Het maakt niet uit in welk hotel je zit, je mag van de faciliteiten van alledrie gebruik maken. Nu moest door mijn mini medereizigers natuurlijk in real life bekeken worden of ik dat wel goed had gedaan. Degene die mij kent weet natuurlijk al lang het antwoord op deze vraag, maar goed... laten we het maar aan den lijve ondervinden. Tijd voor de zwembadtest. Nummer 1: Fairfield Inn; de lobby is in ieder geval minder levendig, zo ook het zwembad. Er moest natuurlijk nog wel even een duik genomen worden om echt goed te kunnen beoordelen haha.. Via de 'boulevard' tussen de hotels, waar aan weerszijden van een speeltuin een paar winkeltjes, een sportschool, Starbucks en take-out diner zitten, lopen we door naar het Courtyard hotel. De lobby is mooi, nieuw en modern met een eigen Starbucks koffiecorner. Het zwembad lijkt veel op dat van ons en heeft zelfs een gedeelte binnen. Toch merken we dat het sfeertje iets minder gezellig is en het 'water is te warm', want ook hier moet eerst gezwommen worden.. Als een malle rennen ze terug naar ons eigen hotel waar we de rest van de ochtend en middag heerlijk relaxen.

Rond 16:00 trekken donkere wolken onze kant op en horen we gerommel. Tijd om onze spullen te pakken. Vanavond willen we naar Disney Springs, maar eerst even een Netflix momentje.

Een flinke bui, die nog geen uur duurde, heeft plaats gemaakt voor een heerlijk temperatuurtje. Perfect voor een avond Disney Springs. Het is slechts 10 minuten rijden voor we aankomen bij een mega parkeergarage. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat Disney Springs een klein winkelcentrum was met een dikke vette Mickey Mouse en Goofy stempel, maar als ik zo om me heen kijk belooft dit heel wat meer.

Via een roltrap komen we aan in een dorp op zich. We lopen door gezellige straatjes en via bruggen over water. Het barst hier van de winkeltjes en restaurants, inclusief een cupcake-ATM. De schemer is gevallen en dat brengt, samen met de straatmuzikanten, een magische sfeer over dit 'dorpje'. Natuurlijk heeft het een Disney karakter, maar zeker niet zo hysterisch als ik verwacht had. Er is echt voor iedereen wat te doen, naar de bioscoop, winkelen, uit eten, op een terrasje genieten van alles dat aan je voorbij komt, in een kermisattractie.. je kunt zelfs gratis in een boot stappen die een tocht over het water maakt, of in een 'Italiaanse watertaxi' die uit oude Cadillacs bestaan. Het meest karakteristieke voor Disney Springs is de Aerophile; een 'luchtballon' die je tot 120 m hoogte brengt. Dat ding zie je van ver al in de lucht hangen. We hebben intussen allemaal wel trek gekregen en het leuke hier is dat er geen Mc Donalds of Taco Bell te bekennen is, alleen maar leuke gezellige restaurants. Wij gaan voor Morimoto Asia en dat blijkt een goede keus! Heerlijk voldaan slenteren we nog even door de straatjes. Plots missen we Jada .. hmm, wat heeft haar aandacht nu weer getrokken? De afgelopen 10 jaar hebben we geleerd dat we alleen maar de muziek hoeven te volgen, en ja hoor...daar staat ze; gebiologeerd door een Hispanic danseres die les geeft aan wie er maar mee wil doen. Alles aan haar ademt de drang om mee te doen en als je goed luistert hoor je de dialoog die zich in haar hoofd afspeelt, maar ze durft niet. Er staan denk ik een stuk of 25 (voornamelijk) vrouwen helemaal los te gaan; dik, dun, blank, bruin, lelijk, prachtig... werkelijk elke vrouw is hier vertegenwoordigt. Allemaal vol passie! Heerlijk om te zien. Die Jada moet gewoon mee doen, langzaamaan komt ze stapje voor stapje een beetje dichterbij. We wachten net zo lang tot ze gaat.. zonder te pushen.. Dan opeens hoort ze Louis Fonso met Despacito.. Ze kijkt nog eens om zich heen en daar gaat ze. Met een lach van oor tot oor volgt ze de pasjes van de danseres. Wat genieten zeg! Een half uurtje later staat ze mee te dansen alsof ze nooit anders heeft gedaan, haar jurkje bovenaan losgeknoopt en om haar middel geslagen zodat ze als een ware Hispanic in haar topje, en badend in het zweet, meedanst op het ritme van de nacht. Wat is het toch een heerlijk kind! Zo open, zo vrij. Zij haalt echt het maximale uit het leven!

17 juli

Boom, Boom, Boom, Boom ... I want you in my room. Let's spend the night together, together in my room... Nou, het feit is dat ik al in mijn kamer ben! ... Ook nog samen met de enige mensen op deze hele wijde wereld waarmee ik op dit moment in 1 kamer zou willen zijn!! Niet heel gek om 7:00 's ochtends tijdens je vakantie, toch? Douglas trekt wat aan en loop naar de receptie om zijn beklag te doen. Er had nog nooit iemand over de muziek geklaagd en het volume was sinds gister al naar beneden gebracht. De vriendelijke dame zegt toe dat ze er gelijk achteraan gaat. Als Douglas via het zwembad terug naar onze kamer loopt merkt hij dat de muziek inderdaad niet heel hard staat, het 'probleem' is dat de box precies onder ons slaapkamerraam staat. Tja.. we kunnen om een kamerwissel vragen en dat zullen waarschijnlijk direct regelen, maar ik heb helemaal geen zin om alles weer bij elkaar te rapen en deze kamer is verder perfect. We bedenken ons maar dat we nu zo vroeg wakker zijn dat we een paar extra uurtjes hebben om te genieten van onze vakantie. Omdenken? ... het werk in ieder geval.

De kinderen willen vandaag ontbijten in het andere hotel. Groen licht, en weg zijn ze! "Douchen hoeft niet, want we gaan straks toch zwemmen".... Inmiddels is de muziek aan het zwembad uit. Samen lopen we naar de Fairfield Inn waar het ontbijt uiteraard exact hetzelfde is als dat bij ons, misschien iets minder druk omdat het hotel minder gasten heeft. We zien de kleintjes nergens .. Nu is dat wel vaker het geval, maar we horen ze ook niet en dat is best vreemd. In de hele ontbijtzaal geen Lingetjes te bekennen, ook een rondje zwembad levert niets op ... hmm waar zouden ze toch uithangen? Nog maar eens een rondje waarbij we allebei een andere richting nemen. Nope, nergens te bekennen. Zouden ze dan naar het Courtyard hotel zijn gegaan? Kan haast niet anders. Op zoek naar de ontbijtzaal daar herinner ik mij ineens waarom ik niet voor dit hotel gekozen heb (ondanks zijn mooie moderne uitstraling); het ontbijt is hier niet inclusief en kost geloof ik $20 pp pd extra. We lopen langs de Starbucks corner als een vrouw ons kamernummer vraagt voor het ontbijt. We geven aan alleen even te willen kijken. Ze werpt ons een vreemde blik. De gasten die hier zitten te eten kun je op 1 hand tellen. Plots horen we Jack vanachter een muurtje heel hard schreeuwen "Papa! Mama! Hier zijn we. Het ontbijt is hier echt veeeeeel beter!". Ja hoor, daar zitten ze .. de tafel volgepakt met alles waar ze zin in hadden, inclusief dingen waarvan ze dachten dat wij ze wel lekker zouden vinden. Ohhoooo ik heb echt geen zin om hier even $80 neer te tellen. Bovendien hebben wij zelf helemaal geen zin in een uitgebreid ontbijt. "Maar hoe zijn jullie dan langs die mevrouw gekomen?", "Ooh ze vroeg iets, maar ik heb gezegd -Me not English-", zegt Jack. We drinken snel de koffie op en peren hem via de zwembad uitgang. Als we weer door de lobby naar buiten moeten en ik de vrouw van de coffee-corner boven een muurtje uit zie kijken, worden de passen iets groter. Het hart klopt me in de keel.

De rest van de ochtend en middag spenderen we aan het zwembad. Nog steeds zonder muziek haha. De kinderen hebben inmiddels al een hoop vriendjes en vriendinnetjes gemaakt dus die vermaken zich opperbest. Engels, Spaans.. ze blijken ineens internationaal. Douglas raakt aan de praat met een 'chique met een edgy randje' gepensioneerd stel en ik laat me door Astrid Holleeder meenemen naar de Jordaan en omstreken, terwijl ik heerlijk in het langzaam aflopende deel van het zwembad lig. Heerlijk relaxed.

In de avond spelen de kinderen op het pleintje en halen we eten bij BJ's dat direct naast de parkeerplaats ligt. Nog even naar de Walmart voor nieuwe zonnebrandspray, een beetje vreterij en een paar zwembanden voor morgen. We moeten de volgende dag vroeg op voor een dagje Lazy River dus we Netflixen wat, waarna we in bed duiken.

18 juli

Na 2 ochtenden gewekt te worden door de harde muziek, is het vandaag de wekker die ons om 5:30 naast het bed trommelt. Vandaag gaan we naar de Lazy River in Kelly Park, een klein uurtje rijden. Op Tripadvisor had ik gelezen dat het park om 8:00 open gaat, maar er zeker in de zomer al heel vroeg (soms al om 7:00!) een lange rij auto's voor de ingang een file vormt. Er wordt slechts toegang verleend aan een bepaald aantal auto's, waarna de eerste 30 die niet meer naar binnen mogen een voucher krijgen voor toegang na 15:00. Dit uitje staat hoog op onze To-Do-List en we hebben geen zin om er voor niets naar toe te rijden, dus er zit niets anders op dan vroeg op te staan. Het is nog donker als we in de auto stappen. De navigatie geeft aan dat we om 6:55 zullen aankomen. Hmm, dat klinkt wel heeeel vroeg. We koppelen onze Spotify playlist aan de autoradio en niemand maakt ons wat, wij vinden ook dit al gezellig. Langzaam zien we de zon opkomen, als de navigatie aangeeft dat we de Turnpike East moeten nemen om deze vervolgens voor een flink aantal Mile te volgen. Hmmm.. East? .. en dan ook nog zo lang? .. Kelly Park ligt ten Noord-Westen van Orlando. Shit, ook nog geen internet op de telefoon (dat tegoed was ergens een keer binnen een paar minuten he-le-maal leeg getrokken.. ik noem verder geen namen). Bij de tolpoortjes kijken we even wat er mis gaat. Ik zie het al; ik heb per ongeluk het adres van onze vorige bestemming ingevoerd, wat stom! Inderdaad ongeveer dezelfde afstand, maar compleet de andere richting op. Grrrr het zou toch niet zo zijn dat we extra vroeg op zijn gestaan en door een stomme fout van mij straks niet dat park binnen kunnen? Ik bespeur bij Douglas een vorm van opluchting dat IK het adres heb ingevoerd en niet HIJ! oeps.... Maar goed, poging 2; ETA 7:15 ...we zullen zien.

Eenmaal de snelweg af is het een leuke route, plekken waar je anders never nooit voorbij zou komen. Vlak voor de laatste afslag zien we een keet waar ze grote zwembanden (tubes) verhuren voor $7 pst. Om tijd te besparen hadden wij deze gisteren al bij de Walmart gekocht dus we hoeven hier niet meer te stoppen. Om exact 7:15 sluiten we als 3e in de rij aan, voor de hekken bij de ingang van het park. We zijn in ieder geval op tijd. 6 ogen kijken mij ontsteld aan als ik zeg dat het nog 45 minuten duurt voor we naar binnen kunnen... misschien toch een beetje te overdreven om zo vroeg te vertrekken. Ik had mij natuurlijk al lang bedacht dat we de wachttijd konden gebruiken om ons in te smeren en de banden op te blazen. jaja, 'planning' is my middle name! Langzaam zien we steeds meer auto's aansluiten en werkelijk nog geen kwartier later zien we het einde van de rij niet meer. HA! Toch de juiste keuze gemaakt.

Om precies 8:00 openen de poorten en rijden we, na $7 entree betaald te hebben, langs vele picknickplaatsen met elk hun eigen bbq, naar een mooi plekje vooraan. Koelbox mee, zwemband om de nek en tas onder de arm, op zoek naar een mooi plekje aan het water. Zo mooi om te zien hoe zich vanuit het niets, midden in een bos ineens een 'Natural Spring' opduikt. Kraakhelder water dat in bochten door een prachtige natuur stroomt. Pure sereniteit. Het is het uitstapje nu al waard. Het enige 'onnatuurlijke' hier zijn de aangelegde boardwalks en de lifeguards waarvan er in elke bocht 1 te vinden is. Prima.

Als we onze plek op het midden van de route gevonden hebben lopen we met de zwembaden naar het begin van de Lazy River. Op onze weg worden we begeleid door krekel-gezang en passeren we een hertje. Hier word ik zooo gelukkig van en de kinderen zijn in extase! Ook zien we een bordje dat, mocht er een krokodil gespot worden, iedereen het water uit moet. OMG daar zit ik echt niet op te wachten. Het water is ijskoud, maar dat gevoel is gauw voorbij als we ons mee laten voeren door de stroom. Het is nog zoo stil hier dat het lijkt alsof we one of the happy few zijn. Dit is echt ultiem genieten! Wanneer we halverwege de Lazy River langs ons plekjevaren zien we dat het park zich langzaam vult met meer mensen, alsof je op het Hulsbeek 2.0 bent. Kort daarna is het weer rustig op het water.

Rond half 1 vertrekt het grootste gedeelte van de mensen weer huiswaarts, het andere deel trekt de koelboxen open en stalt een waar buffet uit. Een grote Hispanic familie naast ons zet een heerlijk salsa deuntje op dat het intense gevoel van vandaag alleen maar versterkt. Ik wil hier nooit meer weg. Ik denk dat we een stuk of 10 keer de Lazy River af zijn geweest.

Voldaan rijden we rond 15:00 weer terug naar het hotel. We kunnen niet zwemmen, omdat er onweer verwacht wordt. Geen probleem. We gaan douchen en rijden naar Orlando Premium Outlets dat op nog geen 5 minuten rijden ligt. Eigenlijk hebben we geen doel (en geen plaats in de koffer), maar ik kan mij nog herinneren dat we hier zijn geweest in 2008, net een week nadat we gehoord hadden dat we een meisje zouden krijgen. Je snapt wat dat in mij losmaakte... Mijn aller aller grootste wens, mijn levensdoel, zou over 4 maanden uitkomen en dat leverde een koffer vol kleine witte en poederroze Ralph Lauren kleertjes op. Het gevoel bekruipt me opnieuw als ik eraan terug denk. Toch komt mij de winkel niet bekend voor, ook veel kleiner dan in mijn herinnering, vreemd.. ik zou hem haast uit kunnen tekenen. Later wordt ons verteld dat er ook nog een Premium Outlets aan de International Drive zit. Ach ja, geeft niets. We sluiten deze heerlijke dag af bij Bahama Breeze, een restaurant naast het hotel waar Jada's oog op gevallen was en we onze auto deze dagen parkeerden. Jack is zo moe, hij wil alleen maar water en valt met zijn hoofd achterover als een blok in slaap. Ach, pupke... ik voel me haast schuldig, maar dan bedenk ik me dat dit het gevolg is van een hele leuke, actieve dag.

Kennedy Space Center

We staan vroeg op. Vandaag staat het Kennedy Space Center op het programma. Aangezien het vandaag precies 50 jaar geleden is dat de Apollo 11 gelanceerd werd om vervolgens op 21 juli 1969 voor de eerste keer astronauten op de maan te zetten, wordt er vanwege het speciale feestprogramma een hoop drukte verwacht. Om 9:00 gaat het open en de parkeerplaats een half uurtje eerder. Tickets hebben we nog niet en we willen niet bij een lange rij aansluiten.

Het ontbijt stelt niets voor dus we zitten mooi op tijd in de auto. ETA 8:15, 20 minuutjes rijden. Als we bij de parkeerplaats aankomen zit er nog niemand bij de poortjes. De $10 die we klaar hadden liggen voor het parkeren stoppen we dus maar weer in de zak. We vinden een mooi plekje dichtbij de ingang, want druk is het nog niet. Ook bij de 10 (nog gesloten) kassa's staat een enkele ziel. Een mooi moment om ons vast in te smeren; het belooft een warme zonnige dag te worden. Terwijl Doug aan de kassa staat, met inmiddels heel veel mensen achter zich, ga ik om de tijde te doden met de kinderen het Visitor Center in. Hier kun je o.a. een Annual Pass kopen en verschillende extra tours boeken. Terwijl Jada & Jack zich vermaken met de VR-bril blader ik het KSC Magazine door. ALs ik deze terug leg zie ik op de achterkant een coupon van $7 pp zitten. Ik vraag de vrouw achter de balie of ik bij haar ook dagtickets kan kopen "Yes, no Problem". Buiten zie ik Douglas voor een nog gesloten kassa staan. Inmiddels hebben zich voor de 10 kassa's een hoop mensen verzameld, dat terwijl er in het Visitor Center praktisch geen rij is en de kassa's al open zijn. Ik wuif Douglas dus maar deze kant op en binnen 5 minuten hebben we de kaartjes minus $7 pp. Blijft bijzonder hoe dat hier in het land van de coupons werkt.

Om 9:00 precies gaan de poorten open. Eerst door een beveiligingspoortje waarna onze tassen gecheckt worden. We willen als eerste mee in de bustour die naar het lanceringsplatform en het Apollo/ Saturn V Center rijdt en lopen via Rocket Garden in een rechte lijn naar de bus. Er staat al een flinke rij, geen idee waar die mensen ineens vandaan komen. Een volwassen man, van top tot teen gekleed in Apollo en NASA merchandise, vraagt ons of we er ook zo naar uitkijken. Nuchter als we zijn vertellen we hem dat we de tour in 2008 al eens gedaan hebben en het nu 'wel leuk' voor de kinderen vinden. "But sir, today is different.. it's a very special day in History.. Today we will meet Robert Cabana, former NASA astronaut and director of the J.F. Kennedy Space Center. Within 45 minutes he will open the renewed Apollo/ Saturn V Center. Only this first bustour will be on-time."

Douglas en ik kijken elkaar aan; hebben wij weer. Die hele directeur interesseert ons geen mallemoer, wij vinden het gewoon leuk om hier nu met ons 4-en te zijn. (... en oké ik heb wat goed te maken, want eerlijk gezegd liep ik hier 11 jaar geleden met een lijf en hoofd gierend van de hormonen een dagdeel ontevreden rond.. want raketten? lanceringen? geschiedenis? wat kon mij het schelen. Ik wilde naar het strand!). Douglas moet lachen; "Ja, Ris... dat is jou straf voor 11 jaar geleden". Oké, oké, ik snap het.. Werkelijk mijn hele leven wordt ik al 'gestraft' voor alles wat ik vind, doe, denk en een mening over heb. Karma noemen ze dat geloof ik haha. Ik zie het maar als wijze levenslessen. Maar wat ook al mijn hele leven het geval is, is dat ik onbewust vaak net op het juiste moment op een speciale plek of event ben en sinds ik samen ben met Douglas is dat alleen maar versterkt. Zo ook vandaag. Als we bij het Apollo/ Saturn V Center aankomen staat meneer Cabana, samen met een select gezelschap genodigden, astronauten en andere (voor mij onbekende) belangrijke mensen klaar. Er mogen slechts enkele normale visitors de originele controle kamer binnen. Alles is nog intact gebleven en ziet er uit alsof de crew elk moment weer op zijn plek gaat zitten. Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als niet nogmaals benoemd zou worden hoe bevoorrecht we zijn. In mezelf moet ik er eerlijk gezegd wel om lachen.. en toegeven dat het besef dat we toch echt wel op een speciaal moment hier zijn, met CNN, ABC, etc camera's en verslaggevers achter ons, er wel een gouden randje aan geeft.

Nadat meneer Cabana zijn speech heeft gehouden (en ik van de tijd gebruik heb gemaakt om de overbodige foto's van de afgelopen dagen uit mijn iPhone te wissen) worden de minuten voorafgaand aan de lancering op interessante wijze gesimuleerd. Dan gaan de deuren open. Iedereen om ons heen wil de eerste zijn die een glimp kan opvangen van de vernieuwingen. Ze hebben allemaal zoveel respect en ontzag voor de directeur dat ze hem alle ruimte geven om zich te verplaatsen. Mooi moment om hem te vragen of hij met de kinderen op de foto wil haha. "Off course I will, but first let's find a better spot to take the picture". Douglas en ik hebben aan 1 blik genoeg. Als de foto genomen is lijkt het er wel een die in Madame Tussaud genomen is. Dezelfde man die naast ons stond in de rij kwam op ons afgelopen en vroeg of we zojuist echt een foto hadden gemaakt met meneer Cabana. Nou, dat was echt "exeptionnel !".

Ze hebben het toch echt allemaal wel heel erg goed en mooi voor elkaar hier. Zelfs ik vind het interessant. Na een beetje algemene ontwikkeling gaan we eerst wat eten. Dan lopen we naar een nieuwe 'attractie'. In een fotoshoot editen ze de foto's zo dat het lijkt alsof je echt op de maan en/of in de raket staat. $35 voor 3 foto's. Eigenlijk onzin, want eenmaal thuis kijk je er nooit meer naar. In die gauwe tussentijd zijn Jada en Jack al omgetoverd tot 2 echte astronauten. Hier komen we niet meer onderuit.

We nemen de bus terug (aan de rechter kant zittend, want dat konden we ons nog herinneren) als de chauffeur ons mededeelt dat hij iets speciaals ontdekt heeft op de weg terug; een gigantisch adelaarsnest.... Heeeeeel toevallig, want dat had de chauffeur 11 jaar geleden ook al haha. Rondom het visitor center zijn een hoop gebouwen waar je van alles kunt zien en in het IMAX theater draait een bijzondere film. In het engels zou dit voor de kinderen te lang duren dus we besluiten dat het mooi is geweest. Het is bloedheet en het zweet gutst ons van het lijf. Na een ijsje vertrekken we richting onze volgende bestemming; Orlando.

Onderweg zien we de lucht steeds donkerder worden en verderop zien we zelfs een paar stevige lichtflitsen. Het duurt niet lang voordat de hemel open breekt en het met bakken uit de lucht komt. We zien geen hand voor ogen meer en sommige auto's stoppen zelfs aan de kant van de weg. Zal dit het zijn? Heeft Apple dan toch gelijk? Ik moet er niet aan denken dat we de rest van onze vakantie dit weer hebben. De komende 4 nachten verblijven we in Orlando en staan er alleen maar buiten-activiteiten op het programma.

Een uurtje later komen we aan bij ons hotel; SpringHill Suites in the Marriot Village. De lucht is zojuist opgeklaard en de zon staat alweer hoog aan de hemel, alsof het nooit anders is geweest. De kamer is prima; 2 queen bedden met een sofa, keukentje, 2 tv's met Netflix en uitzicht op het zwembad. Door het onweer dat zojuist over Orlando getrokken is, is het zwembad nog even dicht. We gaan douchen en rijden naar Icon Park, want daar zit een Shake Shack! Ik geef niets om FastFood maar na onze kennismaking in New York vorig jaar is het zo dat daar waar een ShakeShack is, ben ik ook. De kids zijn door het dolle heen, want ook zij zijn groot fan. Als we in gesprek raken met de manager en hem onze liefde voor ShakeShack uitleggen, komt hij terug met twee shirtjes voor de kinderen. Die mogen ze hebben, originele ShakeShack shirts! lief.

We lopen nog even een rondje en stoppen bij een klein parkje met kunstgras. Op de achtergrond het reuzenrad van Icon Park. Jada's oog valt op een meisje van een jaar of 15 die turnoefeningen aan het doen is en voor we het in de gaten hebben geeft ze Jada instructies. Ze delen elkaars 'Insta-accounts' en beloven elkaar dat ze nog eens zullen 'meeten'. Een glimlach van oor tot oor, haar dag kan niet meer stuk.

Douglas koopt online tickets voor de Starflyer. Samen nemen ze plaats in een stoeltje dat super hoog de lucht in gaat om vervolgens in de schemer op grote hoogte en een hoop gekleurde lichtjes rondjes te draaien. We horen ze gillen.

Aan de overkant nog even een ijsje bij de grootste McDonalds van de VS en terug naar het hotel.

Miami naar Cocoa Beach

Hiep Hiep Hoera er is er eentje jarig... Hiep Hiep Hoera er viert er een een feest!

In vol ornaat wekken we Jack die voor zijn gevoel vandaag pas echt 8 jaar is geworden. Vanuit Nederland had ik '8-jaar' slingers, - ballonnen en -confetti meegenomen waarmee we de kamer gisteravond versierd hebben. Oooh wat is hij gelukkig. Omdat we alleen maar handbagage mee hebben genomen, had ik Jack thuis al uitgelegd dat we geen cadeaus mee zouden nemen. We hadden natuurlijk wel een kleinigheidje mee en Tom&Laura hadden ons ook nog een cadeau voor hem meegegeven waar hij wat aan had deze vakantie. Hij was helemaal in zijn sas.

Vandaag verlaten we Miami en rijden we naar onze volgende bestemming 'Cocoa Beach'. Eerst maar eens ontbijten. In de prachtige patio hadden ze de tafel mooi voor ons gedekt en werd Jack begroet met een enthousiaste verjaardags groet. Bij de prijs zat een klein eenvoudig ontbijt inbegrepen, maar als verrassing mochten we a la carte eten. Halverwege kwam het personeel voor Jack, al zingend, een taartje brengen waarop in chocolade 'Happy Birthday' geschreven stond. Er werden champagneglazen met een smoothie neergezet, zodat we samen konden toosten. Zo lief!

Rustig pakken we onze spullen en rijden we nog even naar Ocean Drive, omdat Jack nog even met een ijsje van de Sugar Factory naar de dikke vette auto's wil kijken. Vandaag is hij de baas.

Omdat we tijdens onze vorige reis de bekende plaatsen aan de kust al gezien hebben, nemen we de snelweg naar Cocoa Beach. Het is 3,5 uur rijden. 1 stop is genoeg, Jack geeft het aan: Dunkin' Donuts it is!. Als we even wat willen checken op het internet zien we dat ons tegoed van 40 euro in het afgelopen uur door Jada op ge-tiktokt is. Hmmm... "Je had het vliegtuigje toch aan?" "Ja dat dacht ik wel, maar misschien ook niet" krijgen we als antwoord. Ruuuustig blijven, ruuuustig blijven... adem in, adem uit...

Bij de pomp zie je al een duidelijk verschil in publiek; hier geen perfect gelakte dametjes in de mooiste bikini's met een Signature cocktail in de hand, nee... hier ruige mannen en vrouwen met een gebruinde huid, wilde haren van het zeewater, sleppend op slippers met een fles bier in de hand. Live Life To The Max!

Onze bestemming is La Quinta Inn by Wyndham Cocoa Beach Port Canaveral. Het hotel ligt perfect aan de overkant van het strand en ze hebben een heerlijk zwembad. Eerst moeten we naar de legendarische Ron Jon Surf shop. Douglas is zijn slippers vergeten en voor de kinderen halen we een duikbril. Dan is het toch echt tijd om de golven op te zoeken. Het strand is prachtig! Heerlijk rustig, het water lekker warm en de golven perfect voor de kindjes om zich op hun surfboard door mee te laten voeren. We blijven tot de zon onder gaat.

"Dit is echt mijn aller aller mooiste verjaardag ooit !".

Jack's verjaardag moet natuurlijk afgesloten worden bij de Mac. Dus dat doen we. We halen nog even een fles Hendricks, Fever Tree Tonic, een komkommer en een potje peperkorrels. Als ik Douglas er op wijs dat het een potje met een molen is geeft hij aan dat dat geen probleem is; hij krijgt het wel open. Nou, je voelt de bui al hangen ... Vanuit de badkamer komt een hard bonkend geluid. Nog een keer ... nog een keer, en dan... Shit! De vloer is bezaaid met peperkorrels. Hij heeft er een paar weten te redden haha. Tja, je moet er wat voor over hebben he. Met een GT in de hand, gecompleteerd met artistiek gesneden komkommerstukjes, proosten we op het leven! Life treats us good!

Schiphol naar Atlanta met als eindbestemming Miami

De wekker gaat, de reis kan beginnen. Bij de Gate vragen we de actuele bezetting. Er staan nog meer mensen STB (standby) maar onze rang ziet er goed uit en er zijn nog een paar stoelen vrij. Fingers crossed. Douglas checkt ons online ook vast in voor de volgende vlucht, mocht het toch niet gelijk lukken.

Het boarden is begonnen. Jack vraagt elke minuut hoe het nou kan dat er zoveel mensen het vliegtuig binnen gaan. "Dat kan nooit goed zijn, er zijn zooooveel mensen.. we kunnen vast niet mee. Maar papa, wat als... dan??...en moeten we dan.. hoelang?". Er bekruipt mij een licht schuldgevoel. Ik begrijp zo goed hoe hij zich voelt. Als volwassene heb ik met dat gevoel weten om te gaan, maar hij is nog maar 7! Wat doen we hem toch aan? Alleen maar om voor een leuke prijs te kunnen vliegen?

Stuk voor stuk worden de STB mensen opgeroepen om hun 'confirmed ticket' op te halen, ik heb er nog nooit zo naar verlangd om mijn naam te horen. De stoelen aan de Gate zijn allemaal leeg, een groep van 4 passagiers wordt voor de zoveelste keer omgeroepen en we horen de stewardessen bespreken dat ze gaan afronden, ze gaan niet meer op die groep wachten. Dat betekent... ja zou het.. zouden we nog net meekunnen omdat die groep niet komt opdagen? Dat zou toch echt bewijzen dat we allemaal op een zondag geboren zijn?! ..

Ineens horen we een oude printer de passagierslijst printen. We hebben onze naam nog niet gehoord. Douglas gaat naar de balie om diezelfde vrouw nog eens te vragen hoe het met onze STB zit. Ze kijkt hem verward aan. Ze kan zich hem nog herinneren en snapt er ook even niets van. "Oh ik zie het al, u bent van de lijst af." Nu snappen we er allemaal niets meer van, ook de stewardessen niet want er zijn nog precies 4 lege stoelen. Dus worden er een paar telefoontjes gepleegd. "Meneer, u heeft ook ingecheckt op de volgende vlucht naar Atlanta daarom bent u van de lijst gehaald". "Dat mag niet! Het is zelfs ten strengste verboden en Delta neemt dat heel zwaar. U bent nu van alle geboekte vluchten gehaald en waarschijnlijk uw IPB-rechten kwijt." Ze ziet de verbazing in onze ogen en raadt ons aan naar de Delta Crew balie te gaan om te kijken wat er nog voor ons gedaan kan worden. Deze vlucht wordt het in ieder geval niet meer. Ooooh wat erg! We hadden dus gewoon mee gekund. Wat stom! Als een malle naar de Crew balie van Delta, want de volgende vlucht gaat over 1,5 uur al. Wat nou als we gewoon al onze rechten in 1 keer kwijt zijn? Door zoiets stoms, iets dat we nog niet wisten.

Bij de Delta Crew balie zit een medewerkster aan de telefoon met 1 vinger op haar dooie gemak van alles te typen. Ze beëindigt het gesprek en begint rustig aan haar volgende telefoontje.. intussen rustig met die ene vinger tikkend op het toetsenbord. Ze moet aan ons kunnen zien dat we onrustig zijn en toch echt wel een beetje haast hebben. Zeker nu Jack opnieuw in zijn vragen-modus zit. Het doet haar helemaal niets. Na een kwartier vraagt ze Doug wat ze voor hem kan betekenen. Hij legt het verhaal uit waarna we opnieuw het hele verhaal aan moeten horen dat het verboden is, dat we fout gehandeld hebben, dat nooit hadden mogen doen, dat Delta haar beleid streng handhaaft en wij dat hadden kunnen weten. En ja inderdaad; we zijn overal van af gehaald. Alles in dezelfde rustige monotone toon. Ik kon haar echt wel achter die balie vandaan trekken... Toen bleef het stil, typte ze weer met die ene vinger verder en zagen we ineens 4 nieuwe STB tickets uit de printer rollen. Mijn hemel! Alleen al blij dat we onze rechten niet deze eerste keer al verspeeld hebben en een hele wijze les hebben geleerd.

We nemen opnieuw plaats bij de Gate. Propvol met heel veel mensen. Douglas legt de situatie aan het grondpersoneel uit en geven hem een goed gevoel over de beschikbaarheid. Zekerheid kunnen ze pas geven als iedereen geboard is. Intussen haalt hij zijn computer maar even uit de tas om te kijken hoe het met de tickets van Atlanta naar Miami zit en om alle terugvluchten te cancellen. Het zekere voor het onzekere. Nu maar weer wachten. Jada valt op een bankje in slaap en Jack begint alle mensen te tellen.

Niet veel later worden we omgeroepen. Yes! Confirmed tickets liggen klaar. Wel verspreid door het vliegtuig, maar wat kan ons het schelen. Over 8 uur zijn we in Atlanta.

Voor die kleintjes is het natuurlijk het vervelendst om op deze manier te reizen, dus zij mogen kiezen waar ze willen zitten. Jada natuurlijk het liefst zo alleen mogelijk. Madame zit 5 rijen achter Douglas en begroet de dame naast haar met een vriendelijke 'Good Morning M'am". Geordend als ze is richt ze haar plek in.. stiften, boek, en reep chocolade in het stoelvak, handtas onder de stoel voor zich om vervolgens als een ware wereldreiziger in haar meiden-magazines te duiken die ze van Tom&Laura had gekregen. Geen "doei mama" of "fijne reis allemaal", nee, Jada is helemaal alleen op reis naar de fantasieën die zich vast op dit moment in haar hoofd afspelen. Pfff... ik zie de bui al hangen als ze straks 18 is en de hele wereld over kan. In een flits zie ik mezelf bij Robbert ten Brink op de bank zitten. slik. Jack niet. Hij leeft helemaal op als hij ziet dat wij twee achter elkaar zitten. Geklemd tussen twee heeeele grote heeele donkere Amerikanen zegt hij; "Dan kan ik gewoon de hele tijd met je kletsen mama" en "Dan kun je mij ook helpen als ik die mevrouw niet versta of het eten niet lust". "En als die twee mensen naast mij in slaap vallen kan ik gewoon over de stoel heen klimmen naar jou toe. Zal ik het even voordoen hoe ik dat kan?". Oh Oh wat is hij soms toch vermoeiend, maar wat is het toch ook fijn om zo belangrijk voor iemand te zijn. Mien pupke. Hij overlaadt me met een bak vol liefde. Ook hij heeft een reep chocolade voor de komende 8 uur, maar voor het opstijgen heeft hij hem al meester gemaakt.

Tijd voor mij om plaats te nemen naast een grote donkere kerel van, ik schat zo, mijn leeftijd. "Hi, is this your seat next to me?" vraagt hij. "Yes, it is" antwoord ik hem. "Wow, nice ... do you also have a great personality?" is zijn volgende vraag. Perplex flap ik er uit; "Offcourse I am, can't you tell?". "I sensed it the minute I saw you, it will be a fantastic 8 hours" is de reactie. OMG! Ik voel dat verschillende ogen onze kant op kijken ... hij praat namelijk niet heel erg zacht ofzo en om hem te laten merken dat ik daar niet anders van word praat ik zonder enige schaamte hardop terug.

Inmiddels zitten we in de lucht en vertel ik hem dat het kereltje achter ons mijn zoon is en mijn man en dochter voor in het vliegtuig zitten. Het interesseert hem geen mallemoer want hij vervolgt zijn gesprek met de vragen; waar ik vandaan kom, hoe oud ik ben, wat mijn eindbestemming is, hoe het hotel in Miami heet, op welke manier je een Nederlandse vrouw versiert.... Hij kent het uitgaansleven van South Beach op zijn duimpje en mocht ik wiet willen hebben, of iets sterkers... dan had hij ook daar wel een adresje voor. "Where shall we meet? Ocean Drive?". Nu kneep ik hem toch wel even. De Nederlandse man voor me draaide zich half om en keek me aan met ogen die wilden zeggen; "Moet ik je helpen meisje?". Ik gaf hem maar een vriendelijke lach terug. Op het moment dat ik mij zat te bedenken hoe ik hier onderuit kwam, werd het eerste drankje geserveerd. Die gast naast mij drukte een strip Xanax leeg, bestelde zich een whiskey en groette me vriendelijk met "Good night, see you in Miami". Thank God! Voor mij is het ochtend maar goed; "Gin Tonic, please". Op zoveel km hoogte en een lege maag kan ik daar vast op slapen.

In de middag, plaatselijke tijd, komen we aan op Atlanta Airport. In het vliegtuig vertelde een Amerikaanse dat Apple er altijd naast zit met de weersvoorspellingen. Florida in juli? Gegarandeerd zonnige dagen. Het was ook de bedoeling om de reis die wij in 2008, zwanger van ons eerste kindje, samen maakten over te doen nu we compleet zijn. Florida it is! Nu enkel nog een kort vluchtje van Atlanta naar Miami. Er vertrekt elk uur een vlucht dus dat mag geen problemen geven. Het is vrijdag, een drukte van jewelste op het grootste vliegveld van de VS. Gezellig met overal eettentjes en barretjes. Geen probleem als we niet direct mee zouden kunnen.

Bij de Gate hangt een scherm waarop netjes alle STB reizigers met naam vermeld staan. Ingedeeld op senioriteit, waarbij Delta personeel begrijpelijk op iedereen voorrang heeft. Daar staan we; op plaats 31,32,33 en 34!! Zo, dat hadden we niet verwacht. Er zijn nog 6 stoelen vrij. De grondsteward geeft aan dat we toch even moeten wachten, want er zijn vaak veel mensen die niet komen opdagen... Maar helaas kunnen we niet mee. We worden automatisch doorgeboekt naar de volgende vlucht van een uurtje later. Andere Gate, dus hop de PlaneTrain in. We zien onze namen op plaats 21,22,23,en 24. Ik heb er een hard hoofd in, maar er rest ons niets anders dan maar weer te wachten. We raken in gesprek met 2 Nederlandse jongens naast ons die op MyID-Travel de kleur van de smiley checken om een idee te krijgen hoeveel stoelen er vrij zijn. Het doodt de tijd en het wachten wordt nog gezellig ook. Helaas is deze tweede poging ook geen succes. Opnieuw worden we overgeboekt naar een vlucht die weer een uur later vertrekt. Met inmiddels ons 6-en stappen we wederom op de PlaneTrain naar de andere Gate. Ik moet eerlijk zeggen dat dat hier wel allemaal wel heel er duidelijke en soepel verloopt. Het zijn maar korte afstanden die je echt moet lopen. Op het beeldscherm zien we dat onze plek niet echt opschuift en ook op deze vlucht zijn nog maar weinig beschikbare stoelen. Ik heb er geen zin meer in en kijk wat het zou kosten als we die stoelen gewoon boeken. $400 pp! Dat gaat hem dus ook niet worden. Hoe lang is het eigenlijk rijden naar Miami? 9 uur! .. van huis naar Sankt Anton dus... Ik bel National en boek een auto van Atlanta naar Miami. Miami here we come!! Gelukkig hebben we allemaal een cabin-trolley dus hoeven we nergens naartoe om onze bagage op te halen.

Omdat we Emerald Member zijn en via trucjes van het allesamerika-forum inmiddels ook executive member zijn mogen we zelf een auto uitkiezen uit de Emerald Executive Aisle. Hetgeen niets anders betekent dan; pak maar wat je bevalt. Jack ziet een mooie Porsche die hem wel aanstaat, Jada's oog valt op een Dodge die groter is dan 3 auto's op elkaar. Doel is; een auto waarin de kindjes lekker languit de nacht door kunnen en wij kunnen gassen. Het wordt een Ford Explorer Sport. Fijne lederen bekleding, goede navi en 2 achterbanken waarop ze allebei lekker languit kunnen slapen... mochten we het in 1 keer redden. De sleutel ligt op het dashboard, er komt geen man aan te pas. We rijden naar de uitgang, laten de auto en ons rijbewijs scannen en hop 'off we go'.

Het rijden valt me niet tegen. De auto rijdt top en we hebben het super gezellig. De eerste 4 uren vliegen voorbij en ik neem plaats achter het stuur zodat Doug, net als de kindjes, een paar uur slaap kan pakken. Van Atlanta naar Miami is het 1 rechte weg. Niet al te veel last van mijn nachtblindheid lijkt de vermoeidheid toch een beetje toe te slaan. Ik doe de airco aan, zet de blazers op mijn gezicht en zet Hazes op. Het maakt niet uit hoe hard ik mee zing, niemand wordt er wakker van en zo zijn we mooi weer een paar uur verder. Ik, heerlijk samen met Dreetje.

Doug wordt wakker en neemt het weer van me over. Ik ben moe, maar in slaap vallen lukt niet echt. Na een uurtje trekt hij het ook niet meer en brengen we een uurtje door op de parkeerplaats van een tankstation. Dan ben ik geen held hoor. Doug doet het raampje op een kier, ik heb alles liever hermetisch afgesloten. Dan maar geen frisse lucht. Volgens Doug kijk ik teveel films.. Nah ja, het zal wel. In mijn hoofd speelt mijn moeder af, ik hoor haar wijze raad... toch doen we even kort onze ogen dicht.. op die verlaten plek. Na een hazenslaapje zijn we er weer. Klaarwakker en fit genoeg voor de laatste 3 uur.

13 juli

We zijn er bijna, nemen de Scenic route Ocean Blvd en zien de zon langzaam opkomen. Magisch. Ook die kleintjes worden wakker. Het is 6:30 als we aankomen bij Cadet Hotel in Miami. Ik had hier 2 nachten geboekt en omdat we afgelopen nacht ook betaald hadden konden we gelijk inchecken. Ik had het personeel de avond ervoor ingelicht dat we de eerste nacht niet zouden redden, daarvoor hadden ze ons een upgrade gegeven naar de suite. Helemaal top was dat! Anders zouden we de dag ervoor ook pas in de middag aankomen en is de dag ook al voorbij. Nu hadden we ipv in het hotel de nacht doorgebracht in de auto, maar het leverde ons wel de mooiste kamer van het hotel op. Wij waren er in ieder geval helemaal blij mee. Snel de spullen op de kamer en op naar het strand! Iedereen in z'n nopjes. Eind goed, al goed. Het is maar 3 minuutjes lopen, onderweg halen we eerst nog 2 surfbordjes voor die kleine waterratten.

Rond het middaguur gaan we terug naar het hotel. Het is bloedheet en nemen nog een duik in het zwembad, wat een heerlijk lange dag zo. Eind van de middag wisselen we onze Ford Explorer uit Atlanta in voor een nieuwe, schone Ford Explorer. In Atlanta had ik geprobeerd om onze bestaande autoreservering vanaf Miami te wijzigen, maar bizar genoeg ging het totaalbedrag ineens met $350 omhoog. Dus; Ford 1 binnenrijden, uitstappen, 50 meter verderop door naar de Emerald Executive Aisle, Ford 2 starten en weer uitrijden. Het zal allemaal wel ....

Nu we de auto hebben waarmee we de komende twee weken een rondje Florida doen, moeten we eerst naar de Walmart. Vaste prik tijdens onze rondreizen. Koelbox, parasols, strandbal, OFF Woods Deet, Banana Boat zonnebrand, een tray flesjes water, shampoo & conditioner en GO! We vragen een 'Cashback' op de creditcard, zodat we geen extra kosten hebben bij het pinnen van cash.

We rijden een rondje door Little Havana via Ocean Drive naar het Art Deco district en terug naar ons hotel. Vooraf twijfelde ik even over de locatie, aangezien we in 2008 in een hotel aan Ocean Drive zaten, maar eerlijk gezegd is dit veel beter. Goede keus dus. Voor vanavond heb ik gereserveerd bij Pane e Vino, tip van het forum. Lopend er naartoe wordt het in Nederland 00:00 en dat betekent: Jack is jarig! Midden op straat beginnen we vanuit het niets voor hem te zingen. Hij snapt er niets van. Ik haal een grote button met een 8 er op uit mijn tas en speld hem die op zijn shirt. Ja!.. het kwartje valt. Blij dat hij is, hier heeft hij 8 jaar op gewacht!

Gelukkig heb ik gereserveerd, want het is stampersvol. Leuk om te zien hoe ze de verse pasta maken. De ober maakt er een waar feestje van als Jack vertelt dat hij jarig is. Ze komen allemaal voor hem zingen en hij mag zelf zijn pasta maken. Hij voelt zich speciaal; Mission accomplished. Op de terugweg lopen we via het gezellige 'Espanola Way' en via Lincoln Street met leuke winkels en gezellige terrasjes. Moe, maar voldaan ploffen we neer op ons heerlijke bed. Het was een heerlijke eerste dag en het voelt gelijk alsof we hier al een paar dagen zijn.

Amsterdam Schiphol

Overnachten Citizen M Schiphol Airport

Eindelijk is het zo ver: vakantie!! Wordt het Florida of toch de Deep South? De weersvoorspelling voor Florida is zo slecht dat we een rondje Deep South ook nog als optie hebben. We beslissen in Atlanta wat we gaan doen.

Snel uit mijn werk naar huis, laatste spulletjes pakken en hop in de trein naar Schiphol. Via actievandedag.nl een goede deal gevonden van 10,50 voor een enkeltje Schiphol. Eenmaal in de trein is de vakantie al echt begonnen en wat hebben we er een zin in. Ook wel een beetje spannend van we vliegen voor het eerst met ons vieren in het hoogseizoen naar de andere kant van de wereld met een IPB-ticket. We kunnen dus alleen mee Indien er Plaats Beschikbaar is. Met een hoogsensitieve moeder en zoon levert die een beetje extra weerstand op, maar het heeft ook wel weer wat. Om zo rustig mogelijk aan de reis te beginnen (de eerste vlucht naar Atlanta vertrekt om 9:15) slapen we vast op Schiphol. Een kleine kamer, maar alles wat je nodig hebt en zo heerlijk dichtbij. We slapen met ons 4 makkelijk in het grote bed. De kids kijken een filmpje in bed en wij drinken onze eerste GT van de vakantie: Proost!