We staan vroeg op. Vandaag staat het Kennedy Space Center op het programma. Aangezien het vandaag precies 50 jaar geleden is dat de Apollo 11 gelanceerd werd om vervolgens op 21 juli 1969 voor de eerste keer astronauten op de maan te zetten, wordt er vanwege het speciale feestprogramma een hoop drukte verwacht. Om 9:00 gaat het open en de parkeerplaats een half uurtje eerder. Tickets hebben we nog niet en we willen niet bij een lange rij aansluiten.

Het ontbijt stelt niets voor dus we zitten mooi op tijd in de auto. ETA 8:15, 20 minuutjes rijden. Als we bij de parkeerplaats aankomen zit er nog niemand bij de poortjes. De $10 die we klaar hadden liggen voor het parkeren stoppen we dus maar weer in de zak. We vinden een mooi plekje dichtbij de ingang, want druk is het nog niet. Ook bij de 10 (nog gesloten) kassa's staat een enkele ziel. Een mooi moment om ons vast in te smeren; het belooft een warme zonnige dag te worden. Terwijl Doug aan de kassa staat, met inmiddels heel veel mensen achter zich, ga ik om de tijde te doden met de kinderen het Visitor Center in. Hier kun je o.a. een Annual Pass kopen en verschillende extra tours boeken. Terwijl Jada & Jack zich vermaken met de VR-bril blader ik het KSC Magazine door. ALs ik deze terug leg zie ik op de achterkant een coupon van $7 pp zitten. Ik vraag de vrouw achter de balie of ik bij haar ook dagtickets kan kopen "Yes, no Problem". Buiten zie ik Douglas voor een nog gesloten kassa staan. Inmiddels hebben zich voor de 10 kassa's een hoop mensen verzameld, dat terwijl er in het Visitor Center praktisch geen rij is en de kassa's al open zijn. Ik wuif Douglas dus maar deze kant op en binnen 5 minuten hebben we de kaartjes minus $7 pp. Blijft bijzonder hoe dat hier in het land van de coupons werkt.

Om 9:00 precies gaan de poorten open. Eerst door een beveiligingspoortje waarna onze tassen gecheckt worden. We willen als eerste mee in de bustour die naar het lanceringsplatform en het Apollo/ Saturn V Center rijdt en lopen via Rocket Garden in een rechte lijn naar de bus. Er staat al een flinke rij, geen idee waar die mensen ineens vandaan komen. Een volwassen man, van top tot teen gekleed in Apollo en NASA merchandise, vraagt ons of we er ook zo naar uitkijken. Nuchter als we zijn vertellen we hem dat we de tour in 2008 al eens gedaan hebben en het nu 'wel leuk' voor de kinderen vinden. "But sir, today is different.. it's a very special day in History.. Today we will meet Robert Cabana, former NASA astronaut and director of the J.F. Kennedy Space Center. Within 45 minutes he will open the renewed Apollo/ Saturn V Center. Only this first bustour will be on-time."

Douglas en ik kijken elkaar aan; hebben wij weer. Die hele directeur interesseert ons geen mallemoer, wij vinden het gewoon leuk om hier nu met ons 4-en te zijn. (... en oké ik heb wat goed te maken, want eerlijk gezegd liep ik hier 11 jaar geleden met een lijf en hoofd gierend van de hormonen een dagdeel ontevreden rond.. want raketten? lanceringen? geschiedenis? wat kon mij het schelen. Ik wilde naar het strand!). Douglas moet lachen; "Ja, Ris... dat is jou straf voor 11 jaar geleden". Oké, oké, ik snap het.. Werkelijk mijn hele leven wordt ik al 'gestraft' voor alles wat ik vind, doe, denk en een mening over heb. Karma noemen ze dat geloof ik haha. Ik zie het maar als wijze levenslessen. Maar wat ook al mijn hele leven het geval is, is dat ik onbewust vaak net op het juiste moment op een speciale plek of event ben en sinds ik samen ben met Douglas is dat alleen maar versterkt. Zo ook vandaag. Als we bij het Apollo/ Saturn V Center aankomen staat meneer Cabana, samen met een select gezelschap genodigden, astronauten en andere (voor mij onbekende) belangrijke mensen klaar. Er mogen slechts enkele normale visitors de originele controle kamer binnen. Alles is nog intact gebleven en ziet er uit alsof de crew elk moment weer op zijn plek gaat zitten. Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als niet nogmaals benoemd zou worden hoe bevoorrecht we zijn. In mezelf moet ik er eerlijk gezegd wel om lachen.. en toegeven dat het besef dat we toch echt wel op een speciaal moment hier zijn, met CNN, ABC, etc camera's en verslaggevers achter ons, er wel een gouden randje aan geeft.

Nadat meneer Cabana zijn speech heeft gehouden (en ik van de tijd gebruik heb gemaakt om de overbodige foto's van de afgelopen dagen uit mijn iPhone te wissen) worden de minuten voorafgaand aan de lancering op interessante wijze gesimuleerd. Dan gaan de deuren open. Iedereen om ons heen wil de eerste zijn die een glimp kan opvangen van de vernieuwingen. Ze hebben allemaal zoveel respect en ontzag voor de directeur dat ze hem alle ruimte geven om zich te verplaatsen. Mooi moment om hem te vragen of hij met de kinderen op de foto wil haha. "Off course I will, but first let's find a better spot to take the picture". Douglas en ik hebben aan 1 blik genoeg. Als de foto genomen is lijkt het er wel een die in Madame Tussaud genomen is. Dezelfde man die naast ons stond in de rij kwam op ons afgelopen en vroeg of we zojuist echt een foto hadden gemaakt met meneer Cabana. Nou, dat was echt "exeptionnel !".

Ze hebben het toch echt allemaal wel heel erg goed en mooi voor elkaar hier. Zelfs ik vind het interessant. Na een beetje algemene ontwikkeling gaan we eerst wat eten. Dan lopen we naar een nieuwe 'attractie'. In een fotoshoot editen ze de foto's zo dat het lijkt alsof je echt op de maan en/of in de raket staat. $35 voor 3 foto's. Eigenlijk onzin, want eenmaal thuis kijk je er nooit meer naar. In die gauwe tussentijd zijn Jada en Jack al omgetoverd tot 2 echte astronauten. Hier komen we niet meer onderuit.

We nemen de bus terug (aan de rechter kant zittend, want dat konden we ons nog herinneren) als de chauffeur ons mededeelt dat hij iets speciaals ontdekt heeft op de weg terug; een gigantisch adelaarsnest.... Heeeeeel toevallig, want dat had de chauffeur 11 jaar geleden ook al haha. Rondom het visitor center zijn een hoop gebouwen waar je van alles kunt zien en in het IMAX theater draait een bijzondere film. In het engels zou dit voor de kinderen te lang duren dus we besluiten dat het mooi is geweest. Het is bloedheet en het zweet gutst ons van het lijf. Na een ijsje vertrekken we richting onze volgende bestemming; Orlando.

Onderweg zien we de lucht steeds donkerder worden en verderop zien we zelfs een paar stevige lichtflitsen. Het duurt niet lang voordat de hemel open breekt en het met bakken uit de lucht komt. We zien geen hand voor ogen meer en sommige auto's stoppen zelfs aan de kant van de weg. Zal dit het zijn? Heeft Apple dan toch gelijk? Ik moet er niet aan denken dat we de rest van onze vakantie dit weer hebben. De komende 4 nachten verblijven we in Orlando en staan er alleen maar buiten-activiteiten op het programma.

Een uurtje later komen we aan bij ons hotel; SpringHill Suites in the Marriot Village. De lucht is zojuist opgeklaard en de zon staat alweer hoog aan de hemel, alsof het nooit anders is geweest. De kamer is prima; 2 queen bedden met een sofa, keukentje, 2 tv's met Netflix en uitzicht op het zwembad. Door het onweer dat zojuist over Orlando getrokken is, is het zwembad nog even dicht. We gaan douchen en rijden naar Icon Park, want daar zit een Shake Shack! Ik geef niets om FastFood maar na onze kennismaking in New York vorig jaar is het zo dat daar waar een ShakeShack is, ben ik ook. De kids zijn door het dolle heen, want ook zij zijn groot fan. Als we in gesprek raken met de manager en hem onze liefde voor ShakeShack uitleggen, komt hij terug met twee shirtjes voor de kinderen. Die mogen ze hebben, originele ShakeShack shirts! lief.

We lopen nog even een rondje en stoppen bij een klein parkje met kunstgras. Op de achtergrond het reuzenrad van Icon Park. Jada's oog valt op een meisje van een jaar of 15 die turnoefeningen aan het doen is en voor we het in de gaten hebben geeft ze Jada instructies. Ze delen elkaars 'Insta-accounts' en beloven elkaar dat ze nog eens zullen 'meeten'. Een glimlach van oor tot oor, haar dag kan niet meer stuk.

Douglas koopt online tickets voor de Starflyer. Samen nemen ze plaats in een stoeltje dat super hoog de lucht in gaat om vervolgens in de schemer op grote hoogte en een hoop gekleurde lichtjes rondjes te draaien. We horen ze gillen.

Aan de overkant nog even een ijsje bij de grootste McDonalds van de VS en terug naar het hotel.