De wekker gaat, de reis kan beginnen. Bij de Gate vragen we de actuele bezetting. Er staan nog meer mensen STB (standby) maar onze rang ziet er goed uit en er zijn nog een paar stoelen vrij. Fingers crossed. Douglas checkt ons online ook vast in voor de volgende vlucht, mocht het toch niet gelijk lukken.

Het boarden is begonnen. Jack vraagt elke minuut hoe het nou kan dat er zoveel mensen het vliegtuig binnen gaan. "Dat kan nooit goed zijn, er zijn zooooveel mensen.. we kunnen vast niet mee. Maar papa, wat als... dan??...en moeten we dan.. hoelang?". Er bekruipt mij een licht schuldgevoel. Ik begrijp zo goed hoe hij zich voelt. Als volwassene heb ik met dat gevoel weten om te gaan, maar hij is nog maar 7! Wat doen we hem toch aan? Alleen maar om voor een leuke prijs te kunnen vliegen?

Stuk voor stuk worden de STB mensen opgeroepen om hun 'confirmed ticket' op te halen, ik heb er nog nooit zo naar verlangd om mijn naam te horen. De stoelen aan de Gate zijn allemaal leeg, een groep van 4 passagiers wordt voor de zoveelste keer omgeroepen en we horen de stewardessen bespreken dat ze gaan afronden, ze gaan niet meer op die groep wachten. Dat betekent... ja zou het.. zouden we nog net meekunnen omdat die groep niet komt opdagen? Dat zou toch echt bewijzen dat we allemaal op een zondag geboren zijn?! ..

Ineens horen we een oude printer de passagierslijst printen. We hebben onze naam nog niet gehoord. Douglas gaat naar de balie om diezelfde vrouw nog eens te vragen hoe het met onze STB zit. Ze kijkt hem verward aan. Ze kan zich hem nog herinneren en snapt er ook even niets van. "Oh ik zie het al, u bent van de lijst af." Nu snappen we er allemaal niets meer van, ook de stewardessen niet want er zijn nog precies 4 lege stoelen. Dus worden er een paar telefoontjes gepleegd. "Meneer, u heeft ook ingecheckt op de volgende vlucht naar Atlanta daarom bent u van de lijst gehaald". "Dat mag niet! Het is zelfs ten strengste verboden en Delta neemt dat heel zwaar. U bent nu van alle geboekte vluchten gehaald en waarschijnlijk uw IPB-rechten kwijt." Ze ziet de verbazing in onze ogen en raadt ons aan naar de Delta Crew balie te gaan om te kijken wat er nog voor ons gedaan kan worden. Deze vlucht wordt het in ieder geval niet meer. Ooooh wat erg! We hadden dus gewoon mee gekund. Wat stom! Als een malle naar de Crew balie van Delta, want de volgende vlucht gaat over 1,5 uur al. Wat nou als we gewoon al onze rechten in 1 keer kwijt zijn? Door zoiets stoms, iets dat we nog niet wisten.

Bij de Delta Crew balie zit een medewerkster aan de telefoon met 1 vinger op haar dooie gemak van alles te typen. Ze beëindigt het gesprek en begint rustig aan haar volgende telefoontje.. intussen rustig met die ene vinger tikkend op het toetsenbord. Ze moet aan ons kunnen zien dat we onrustig zijn en toch echt wel een beetje haast hebben. Zeker nu Jack opnieuw in zijn vragen-modus zit. Het doet haar helemaal niets. Na een kwartier vraagt ze Doug wat ze voor hem kan betekenen. Hij legt het verhaal uit waarna we opnieuw het hele verhaal aan moeten horen dat het verboden is, dat we fout gehandeld hebben, dat nooit hadden mogen doen, dat Delta haar beleid streng handhaaft en wij dat hadden kunnen weten. En ja inderdaad; we zijn overal van af gehaald. Alles in dezelfde rustige monotone toon. Ik kon haar echt wel achter die balie vandaan trekken... Toen bleef het stil, typte ze weer met die ene vinger verder en zagen we ineens 4 nieuwe STB tickets uit de printer rollen. Mijn hemel! Alleen al blij dat we onze rechten niet deze eerste keer al verspeeld hebben en een hele wijze les hebben geleerd.

We nemen opnieuw plaats bij de Gate. Propvol met heel veel mensen. Douglas legt de situatie aan het grondpersoneel uit en geven hem een goed gevoel over de beschikbaarheid. Zekerheid kunnen ze pas geven als iedereen geboard is. Intussen haalt hij zijn computer maar even uit de tas om te kijken hoe het met de tickets van Atlanta naar Miami zit en om alle terugvluchten te cancellen. Het zekere voor het onzekere. Nu maar weer wachten. Jada valt op een bankje in slaap en Jack begint alle mensen te tellen.

Niet veel later worden we omgeroepen. Yes! Confirmed tickets liggen klaar. Wel verspreid door het vliegtuig, maar wat kan ons het schelen. Over 8 uur zijn we in Atlanta.

Voor die kleintjes is het natuurlijk het vervelendst om op deze manier te reizen, dus zij mogen kiezen waar ze willen zitten. Jada natuurlijk het liefst zo alleen mogelijk. Madame zit 5 rijen achter Douglas en begroet de dame naast haar met een vriendelijke 'Good Morning M'am". Geordend als ze is richt ze haar plek in.. stiften, boek, en reep chocolade in het stoelvak, handtas onder de stoel voor zich om vervolgens als een ware wereldreiziger in haar meiden-magazines te duiken die ze van Tom&Laura had gekregen. Geen "doei mama" of "fijne reis allemaal", nee, Jada is helemaal alleen op reis naar de fantasieën die zich vast op dit moment in haar hoofd afspelen. Pfff... ik zie de bui al hangen als ze straks 18 is en de hele wereld over kan. In een flits zie ik mezelf bij Robbert ten Brink op de bank zitten. slik. Jack niet. Hij leeft helemaal op als hij ziet dat wij twee achter elkaar zitten. Geklemd tussen twee heeeele grote heeele donkere Amerikanen zegt hij; "Dan kan ik gewoon de hele tijd met je kletsen mama" en "Dan kun je mij ook helpen als ik die mevrouw niet versta of het eten niet lust". "En als die twee mensen naast mij in slaap vallen kan ik gewoon over de stoel heen klimmen naar jou toe. Zal ik het even voordoen hoe ik dat kan?". Oh Oh wat is hij soms toch vermoeiend, maar wat is het toch ook fijn om zo belangrijk voor iemand te zijn. Mien pupke. Hij overlaadt me met een bak vol liefde. Ook hij heeft een reep chocolade voor de komende 8 uur, maar voor het opstijgen heeft hij hem al meester gemaakt.

Tijd voor mij om plaats te nemen naast een grote donkere kerel van, ik schat zo, mijn leeftijd. "Hi, is this your seat next to me?" vraagt hij. "Yes, it is" antwoord ik hem. "Wow, nice ... do you also have a great personality?" is zijn volgende vraag. Perplex flap ik er uit; "Offcourse I am, can't you tell?". "I sensed it the minute I saw you, it will be a fantastic 8 hours" is de reactie. OMG! Ik voel dat verschillende ogen onze kant op kijken ... hij praat namelijk niet heel erg zacht ofzo en om hem te laten merken dat ik daar niet anders van word praat ik zonder enige schaamte hardop terug.

Inmiddels zitten we in de lucht en vertel ik hem dat het kereltje achter ons mijn zoon is en mijn man en dochter voor in het vliegtuig zitten. Het interesseert hem geen mallemoer want hij vervolgt zijn gesprek met de vragen; waar ik vandaan kom, hoe oud ik ben, wat mijn eindbestemming is, hoe het hotel in Miami heet, op welke manier je een Nederlandse vrouw versiert.... Hij kent het uitgaansleven van South Beach op zijn duimpje en mocht ik wiet willen hebben, of iets sterkers... dan had hij ook daar wel een adresje voor. "Where shall we meet? Ocean Drive?". Nu kneep ik hem toch wel even. De Nederlandse man voor me draaide zich half om en keek me aan met ogen die wilden zeggen; "Moet ik je helpen meisje?". Ik gaf hem maar een vriendelijke lach terug. Op het moment dat ik mij zat te bedenken hoe ik hier onderuit kwam, werd het eerste drankje geserveerd. Die gast naast mij drukte een strip Xanax leeg, bestelde zich een whiskey en groette me vriendelijk met "Good night, see you in Miami". Thank God! Voor mij is het ochtend maar goed; "Gin Tonic, please". Op zoveel km hoogte en een lege maag kan ik daar vast op slapen.

In de middag, plaatselijke tijd, komen we aan op Atlanta Airport. In het vliegtuig vertelde een Amerikaanse dat Apple er altijd naast zit met de weersvoorspellingen. Florida in juli? Gegarandeerd zonnige dagen. Het was ook de bedoeling om de reis die wij in 2008, zwanger van ons eerste kindje, samen maakten over te doen nu we compleet zijn. Florida it is! Nu enkel nog een kort vluchtje van Atlanta naar Miami. Er vertrekt elk uur een vlucht dus dat mag geen problemen geven. Het is vrijdag, een drukte van jewelste op het grootste vliegveld van de VS. Gezellig met overal eettentjes en barretjes. Geen probleem als we niet direct mee zouden kunnen.

Bij de Gate hangt een scherm waarop netjes alle STB reizigers met naam vermeld staan. Ingedeeld op senioriteit, waarbij Delta personeel begrijpelijk op iedereen voorrang heeft. Daar staan we; op plaats 31,32,33 en 34!! Zo, dat hadden we niet verwacht. Er zijn nog 6 stoelen vrij. De grondsteward geeft aan dat we toch even moeten wachten, want er zijn vaak veel mensen die niet komen opdagen... Maar helaas kunnen we niet mee. We worden automatisch doorgeboekt naar de volgende vlucht van een uurtje later. Andere Gate, dus hop de PlaneTrain in. We zien onze namen op plaats 21,22,23,en 24. Ik heb er een hard hoofd in, maar er rest ons niets anders dan maar weer te wachten. We raken in gesprek met 2 Nederlandse jongens naast ons die op MyID-Travel de kleur van de smiley checken om een idee te krijgen hoeveel stoelen er vrij zijn. Het doodt de tijd en het wachten wordt nog gezellig ook. Helaas is deze tweede poging ook geen succes. Opnieuw worden we overgeboekt naar een vlucht die weer een uur later vertrekt. Met inmiddels ons 6-en stappen we wederom op de PlaneTrain naar de andere Gate. Ik moet eerlijk zeggen dat dat hier wel allemaal wel heel er duidelijke en soepel verloopt. Het zijn maar korte afstanden die je echt moet lopen. Op het beeldscherm zien we dat onze plek niet echt opschuift en ook op deze vlucht zijn nog maar weinig beschikbare stoelen. Ik heb er geen zin meer in en kijk wat het zou kosten als we die stoelen gewoon boeken. $400 pp! Dat gaat hem dus ook niet worden. Hoe lang is het eigenlijk rijden naar Miami? 9 uur! .. van huis naar Sankt Anton dus... Ik bel National en boek een auto van Atlanta naar Miami. Miami here we come!! Gelukkig hebben we allemaal een cabin-trolley dus hoeven we nergens naartoe om onze bagage op te halen.

Omdat we Emerald Member zijn en via trucjes van het allesamerika-forum inmiddels ook executive member zijn mogen we zelf een auto uitkiezen uit de Emerald Executive Aisle. Hetgeen niets anders betekent dan; pak maar wat je bevalt. Jack ziet een mooie Porsche die hem wel aanstaat, Jada's oog valt op een Dodge die groter is dan 3 auto's op elkaar. Doel is; een auto waarin de kindjes lekker languit de nacht door kunnen en wij kunnen gassen. Het wordt een Ford Explorer Sport. Fijne lederen bekleding, goede navi en 2 achterbanken waarop ze allebei lekker languit kunnen slapen... mochten we het in 1 keer redden. De sleutel ligt op het dashboard, er komt geen man aan te pas. We rijden naar de uitgang, laten de auto en ons rijbewijs scannen en hop 'off we go'.

Het rijden valt me niet tegen. De auto rijdt top en we hebben het super gezellig. De eerste 4 uren vliegen voorbij en ik neem plaats achter het stuur zodat Doug, net als de kindjes, een paar uur slaap kan pakken. Van Atlanta naar Miami is het 1 rechte weg. Niet al te veel last van mijn nachtblindheid lijkt de vermoeidheid toch een beetje toe te slaan. Ik doe de airco aan, zet de blazers op mijn gezicht en zet Hazes op. Het maakt niet uit hoe hard ik mee zing, niemand wordt er wakker van en zo zijn we mooi weer een paar uur verder. Ik, heerlijk samen met Dreetje.

Doug wordt wakker en neemt het weer van me over. Ik ben moe, maar in slaap vallen lukt niet echt. Na een uurtje trekt hij het ook niet meer en brengen we een uurtje door op de parkeerplaats van een tankstation. Dan ben ik geen held hoor. Doug doet het raampje op een kier, ik heb alles liever hermetisch afgesloten. Dan maar geen frisse lucht. Volgens Doug kijk ik teveel films.. Nah ja, het zal wel. In mijn hoofd speelt mijn moeder af, ik hoor haar wijze raad... toch doen we even kort onze ogen dicht.. op die verlaten plek. Na een hazenslaapje zijn we er weer. Klaarwakker en fit genoeg voor de laatste 3 uur.

13 juli

We zijn er bijna, nemen de Scenic route Ocean Blvd en zien de zon langzaam opkomen. Magisch. Ook die kleintjes worden wakker. Het is 6:30 als we aankomen bij Cadet Hotel in Miami. Ik had hier 2 nachten geboekt en omdat we afgelopen nacht ook betaald hadden konden we gelijk inchecken. Ik had het personeel de avond ervoor ingelicht dat we de eerste nacht niet zouden redden, daarvoor hadden ze ons een upgrade gegeven naar de suite. Helemaal top was dat! Anders zouden we de dag ervoor ook pas in de middag aankomen en is de dag ook al voorbij. Nu hadden we ipv in het hotel de nacht doorgebracht in de auto, maar het leverde ons wel de mooiste kamer van het hotel op. Wij waren er in ieder geval helemaal blij mee. Snel de spullen op de kamer en op naar het strand! Iedereen in z'n nopjes. Eind goed, al goed. Het is maar 3 minuutjes lopen, onderweg halen we eerst nog 2 surfbordjes voor die kleine waterratten.

Rond het middaguur gaan we terug naar het hotel. Het is bloedheet en nemen nog een duik in het zwembad, wat een heerlijk lange dag zo. Eind van de middag wisselen we onze Ford Explorer uit Atlanta in voor een nieuwe, schone Ford Explorer. In Atlanta had ik geprobeerd om onze bestaande autoreservering vanaf Miami te wijzigen, maar bizar genoeg ging het totaalbedrag ineens met $350 omhoog. Dus; Ford 1 binnenrijden, uitstappen, 50 meter verderop door naar de Emerald Executive Aisle, Ford 2 starten en weer uitrijden. Het zal allemaal wel ....

Nu we de auto hebben waarmee we de komende twee weken een rondje Florida doen, moeten we eerst naar de Walmart. Vaste prik tijdens onze rondreizen. Koelbox, parasols, strandbal, OFF Woods Deet, Banana Boat zonnebrand, een tray flesjes water, shampoo & conditioner en GO! We vragen een 'Cashback' op de creditcard, zodat we geen extra kosten hebben bij het pinnen van cash.

We rijden een rondje door Little Havana via Ocean Drive naar het Art Deco district en terug naar ons hotel. Vooraf twijfelde ik even over de locatie, aangezien we in 2008 in een hotel aan Ocean Drive zaten, maar eerlijk gezegd is dit veel beter. Goede keus dus. Voor vanavond heb ik gereserveerd bij Pane e Vino, tip van het forum. Lopend er naartoe wordt het in Nederland 00:00 en dat betekent: Jack is jarig! Midden op straat beginnen we vanuit het niets voor hem te zingen. Hij snapt er niets van. Ik haal een grote button met een 8 er op uit mijn tas en speld hem die op zijn shirt. Ja!.. het kwartje valt. Blij dat hij is, hier heeft hij 8 jaar op gewacht!

Gelukkig heb ik gereserveerd, want het is stampersvol. Leuk om te zien hoe ze de verse pasta maken. De ober maakt er een waar feestje van als Jack vertelt dat hij jarig is. Ze komen allemaal voor hem zingen en hij mag zelf zijn pasta maken. Hij voelt zich speciaal; Mission accomplished. Op de terugweg lopen we via het gezellige 'Espanola Way' en via Lincoln Street met leuke winkels en gezellige terrasjes. Moe, maar voldaan ploffen we neer op ons heerlijke bed. Het was een heerlijke eerste dag en het voelt gelijk alsof we hier al een paar dagen zijn.